Epoki muzyki klasycznej: historia muzyki klasycznej

7 epok muzyki klasycznej

Muzykolodzy dzielą muzykę klasyczną na epoki historyczne i podgatunki stylistyczne. Jednym ze sposobów zbadania historii muzyki klasycznej jest podzielenie jej na siedem okresów:

1. Okres średniowiecza (1150 do 1400) : Muzyka istnieje od zarania ludzkiej cywilizacji, ale większość historyków muzyki zaczyna katalogować muzykę klasyczną w epoce średniowiecza. Muzyka średniowiecza znana jest z monofonicznego śpiewu – czasami nazywanego chorałem gregoriańskim ze względu na jego użycie przez mnichów gregoriańskich. Oprócz śpiewu średniowieczni muzycy grali muzykę instrumentalną na instrumentach takich jak lutnia, flet, flet prosty i wybrane instrumenty smyczkowe.
2. Okres renesansu (1400 do 1600) : Muzyka epoki renesansu wprowadziła muzykę polifoniczną do szerokiej publiczności, szczególnie poprzez muzykę chóralną, która była wykonywana w oprawach liturgicznych. Oprócz lutni, renesansowi muzycy grali między innymi na altówce, rebeku, lirze i gitarze. W tej epoce pojawiły się również instrumenty dęte blaszane, takie jak sackbut i kornet. Być może najbardziej znanymi kompozytorami renesansowymi byli Giovanni Pierluigi da Palestrina, John Dowland i Thomas Tallis.
3. Okres baroku (1600-1750) : W epoce baroku muzyka klasyczna rozwinęła się w swojej złożoności. Epoka baroku była świadkiem pełnego objęcia muzyki tonalnej – muzyki opartej na skalach durowych i molowych, a nie na trybach – i zachowała polifonię epoki renesansu. Wiele instrumentów używanych przez dzisiejsze orkiestry było powszechnych w muzyce barokowej, w tym skrzypce, altówka, wiolonczela, kontrabas (kontrabas), fagot i obój. Klawesyn był dominującym instrumentem klawiszowym, chociaż fortepian pojawił się po raz pierwszy w tej epoce. Do najbardziej znanych kompozytorów wczesnego baroku należą Alessandro Scarlatti i Henry Purcell. W okresie późnego baroku kompozytorzy tacy jak Antonio Vivaldi, Dominico Scarlatti, George Frideric Handel i Georg Philipp Telemann zdobyli ogromną popularność. Najbardziej wpływowym kompozytorem epoki baroku jest Jan Sebastian Bach, który skomponował rozbudowane preludia, fugi, kantaty i muzykę organową.
4. Okres klasyczny (1750-1820) : W ramach szerokiego gatunku muzyki klasycznej istnieje okres klasyczny. W tej epoce muzyki po raz pierwszy Symfonia, Koncert instrumentalny (z udziałem wirtuozów solistów) i forma sonatowa dotarły do ​​szerokiej publiczności. Muzyka kameralna na trio i kwartet smyczkowy była również popularna w epoce klasycznej. Charakterystycznym kompozytorem muzyki klasycznej jest Wolfgang Amadeus Mozart, choć nie był jedyną gwiazdą epoki klasycznej. Joseph Haydn, Franz Schubert i J.S. Synowie Bacha, J.C. Bach i C.P.E. W tym okresie Bach był także gwiazdorskimi kompozytorami. Kompozytorzy operowi, tacy jak Mozart i Christoph Willibald Gluck, rozwinęli formę operową w styl, który do dziś pozostaje rozpoznawalny. Ludwig van Beethoven rozpoczął swoją karierę w epoce klasycznej, ale jego własne innowacje pomogły zapoczątkować kolejną erę muzyczną.
5. Okres romantyzmu (1820-1900) : Przykładem późnego Beethovena, epoka romantyzmu wprowadziła emocje i dramat do platonicznego piękna muzyki okresu klasycznego. Utwory wczesnego romantyzmu, takie jak IX Symfonia Beethovena, wyznaczają szablon dla niemal całej muzyki XIX wieku, która nastąpiła później. Wielu z kompozytorów dominujących w dzisiejszym repertuarze symfonicznym komponowanych w epoce romantyzmu, m.in. Fryderyk Chopin, Franciszek Liszt, Felix Mendelssohn, Hector Berlioz, Robert Schuman, Johannes Brahms, Anton Bruckner, Gustav Mahler, Peter Iljicz Czajkowski, Richard Strauss, Jean Sibelius, i Siergiej Rachmaninow. Kompozytorzy operowi, tacy jak Richard Wagner, Giuseppe Verdi i Giacomo Puccini, wykorzystali emocjonalną moc romantyzmu do stworzenia pięknych linii melodycznych śpiewanych po włosku i niemiecku. W epoce romantyzmu powstał także nowy instrument z rodziny instrumentów dętych drewnianych, saksofon, który w nadchodzącym stuleciu zyskałby szczególne znaczenie.
6. Okres nowożytny (1900 do 1930) : Nowoczesna era sztuki i muzyki rozpoczęła się na początku XX wieku. Kompozytorzy klasyczni początku XX wieku lubowali się w łamaniu zasad harmonicznych i strukturalnych, które rządziły poprzednimi formami muzyki klasycznej. Igor Strawiński wyzywająco rozciągnął instrumenty do ich naturalnych granic, objął metrum mieszany i kwestionował tradycyjne pojęcia tonalności w utworach takich jak Święto wiosny . Kompozytorzy francuscy, tacy jak Claude Debussy i Maurice Ravel, prowadzili podgatunek muzyki XX wieku zwany impresjonizmem. Inni, jak Dimitri Szostakowicz, Paul Hindemith i Béla Bartók, trzymali się klasycznych form, takich jak koncert fortepianowy i sonata, ale kwestionowali tradycje harmoniczne. Być może najbardziej radykalny był niemiecki kompozytor Arnold Schoenberg, który wraz z uczniami takimi jak Alban Berg i Anton Webern całkowicie zrezygnował z tonalności i przyjął muzykę serialną (lub 12-tonową).
7. Okres ponowoczesny (1930 do dziś) : Muzyka artystyczna XX wieku przesunęła się od lat 30. XX wieku i kontynuowała epokę po II wojnie światowej, wprowadzając styl muzyczny, który czasami nazywa się postmodernistycznym lub współczesnym. Wcześni dostarczyciele muzyki postmodernistycznej to Olivier Messiaen, który łączył klasyczne formy z nowymi instrumentami, takimi jak ondes martenot. Postmoderniści i współcześni kompozytorzy, tacy jak Pierre Boulez, Witold Lutosławski, Krzysztof Penderecki, Henryk Górecki, György Ligeti, Philip Glass, Steve Reich, John Adams i Christopher Rouse, połączyli granice między muzyką tonalną i atonalną, zacierając granice między muzyka klasyczna i inne formy, takie jak rock i jazz .